Aziza Brahim: Magical Barcelona

Sinds twee weken ben ik terug van Barcelona, een stad omgeven door kunst, impressionante architectuur en het hemelse lekkernijen. Dit zijn slechts enkele redenen om af te zakken naar deze mediterrane kuststad. Wijk af van de platgetreden paden en volg de geuren en muziek. Mijn buikgevoel leidde me naar Graçia, een tamelijk onbekende volkse wijk die laatste jaren enorm in opmars is.

Mijn verblijfsperiode viel samen met het Festa Major de Graçia, een bezoek werd bijgevolg op de 'to do' lijst gezet. Festa Major de Gracia is overdag al enorm de moeite waard waarbij tientallen straten omgetoverd worden tot ware paradijzen, telkens met een eigen thema. Elke keer wordt je verrast door een andere wereld. De straten nemen het tegen elkaar op dus de competitiviteit zorgt voor de nodige creativiteit. (en samenhorigheid) 's Avonds worden de straten feeëriek verlicht en heeft elke Carrer zijn eigen podium waarbij lokale artiesten het beste van zichzelf geven. Elke Plaça biedt dan weer een specifiek genre aan (swing, rock, folk, etc.)

Omvergeblazen was ik, toen ik op de plaça del Folk ene noord Afrikaanse vrouw zag zingen. Dit had ik nog nooit eerder gezien én gevoeld. Geëmotioneerd, door haar stem, geraakt door haar boodschap en verbaasd door haar kracht. Een bijzonder soort tristesse die in haar stem schuilt liet geen enkele festivalganger koud. De boodschap die ze overbracht verstond ik niet, toch ging het straight to the heart. Hoe breekbaar haar stem en droevig haar verhaal, toch zag ik een gigantisch sterke vrouw verscholen achter haar hoofddoek. Rihanna komt nog niet aan haar enkels.

Ze luistert naar de naam Aziza Brahim en is na enig opzoekwerk toch niet zo een onbekende in het de muziekwereld. Aziza won al diverse prijzen, maakte soundtrack voor de Spaanse film 'wilaya ' en daarbij heeft ze ook al door Europa getourd. Ook de elektrische guitaar verdient een vermelding. Een hemelse combinatie met de stem van deze sterke vrouw. Helaas geven deze youtube filmjes nooit dezelfde sfeer weer als het optreden op festa major. Toch is het een must see:

Aziza Brahim & Gulili Mankoo -  Sala Galileo

 Aziza Brahm - Regreso

"Aziza has dedicated all her singing to her people and is regarded as one of the most talented musical voices from Western Sahara. "

Charles Bradley: No time for dreaming.

Versteld was ik, toen ik donderdagavond 18/07 op Canvas de muziekreportage Soul of America had gezien over Charles Bradley. Ook al ben ik enorm vatbaar voor melige TV, toch zal zijn afgelegde parcours wellicht de meesten onder ons niet koud laten.

In 48' wordt Charles geboren als laatste in een gezin van 8 kinderen. Z'n vader stierf bij de scheiding en hij slijt zijn jonge jaren in Florida bij zijn grootmoeder. Even later verhuist hij terug naar zijn moeder in New York waar hij hoopte uit de armoede te ontsnappen. Hij houdt het daar slechts enkele jaren vol. Op 14 jarige leeftijd vertrekt hij om door de straten van NY te zwerven. In het metronetwerk vindt hij warmte en slaap.

Hij probeert eerst wat de kost te verdienen als kok. Eens terug op het rechte pad zet hij voor het eerst een James Brown imitatie neer. Een imitatie die hij slechts 30 jaar later voorgoed zal opbergen. Ondertussen probeert hij hier en daar optredens te versieren doorheen de USA. Dit gaat zo door tot 96' wanneer zijn moeder vraagt terug bij haar te komen wonen. De ene tegenslag volgt op de andere: Een allergische reactie op penicilline wordt hem bijna fataal en even later wordt zijn broer neergeschoten voor het huis van zijn moeder. Sindsdien leeft hij in armoede in Brooklyn bij zijn moeder.

Toch raapt hij in 2010 de moed bijeen en stapt af op Daptone Records. (funk & soul independent record label) Op 62 jarige leeftijd probeert hij wat voordien nog nooit gelukt is: een solocarrière uit de grond stampen. Hij moet alleen zijn geliefde James Brown imitatie voorgoed achter hem laten, wat hem zwaar valt. De samenwerking tussen Daptone Records levert een mengeling tussen de soul en rythm & blues op. Zijn eerste plaat 'No time for dreaming' is een monstersucces in the USA. Momenteel toert hij in Europa en stond deze zomer op grootste festivals à la Dour en Rock Werchter. Hoedje af.

'No time for dreaming' staat ook volledig voor mister Charles Bradley himself. In plaats van te dromen, werkte hij aan deze dromen om ze te realiseren. Zijn tijd was bijna op. Velen verklaarden hem gek maar hij putte moed uit zijn muziek en zijn ervaringen. Het is ontroerend hoe hij uitvoerig zijn publiek bedankt, hoe hij zich ten volle geeft en hoe deze man leeft voor de muziek. En dit op 65 jarige leeftijd. Zo iemand is een mooie mens.

In het najaar komt Charles naar de AB. Ik heb mijn tickets al en raad iedereen aan om net hetzelfde te doen.

- A searing testament to the power of perseverance
- Charles Bradley's rise to the lime light is utterly amazing
- An incredible voice, a heartbreaking journey


Bekijk hier de trailer van Soul Of Amercia: Charles Bradley

Zomerfestivals.

Je kan er niet omheen, we zitten midden in de festivalzomer. Elk dorp of stadje die zichzelf wat respecteert springt mee op de kar. En dan hebben we nog niet gesproken van de grote kleppers à la Rock Werchter en Pukkelpop. België is een festivalland en daar mogen we best trots op zijn. We kennen het concept ondertussen al enkele tientallen jaren: de organisatoren zorgen voor fijne muziek in verschillende genres en de rest komt van zelf.

Ikzelf geniet ervan om nieuwe bands te leren kennen, idolen te zien optreden en dat in combinatie met de losse sfeer maakt dit concept zeer aantrekkelijk. Alhoewel, er is natuurlijk een keerzijde aan dit hele gebeuren. Vroeger (die goede oude tijd) waren festivals gratis of voor enkele honderden Belgische franken te bezoeken. De Woodstock generatie van the sixties/seventies weet er alles van. Heerlijke tijden moeten het geweest zijn. Amper controle, fijne muziek en vooral laid back and relax. Tijden veranderen en ik maak de vaststelling dat er helaas weinig daarvan overgebleven is. (ook al heb ik het niet meegemaakt, mijn vaders verhalen zeggen genoeg)

Jammer maar helaas zijn de meeste festivals dezer dagen enkel uit op de centen van de festivalbezoeker. De ticketprijzen zijn ver-tienvoudigd, laten we maar zwijgen over de drank en etensprijzen op het terrein. Schandalig. 8 euro voor een smakeloze durum, 6 euro voor een kleine pasta. En toch doen we er allemaal dolenthousiast aan mee. Want mensen verlangen naar dit soort entertainment; een vlucht uit het dagelijkse leven waar de enige bezorgdheid is dat de drankbonnen tijdig worden bijgekocht.

Muziek komt op de 2e plaats komt en sfeer op 1. Vele mensen kunnen niet meer luisteren naar een band die het beste van zichzelf staat te geven tijdens een rustig nummer, want dit zorgt niet voor voldoende ambiance. De intimiteit gaat verloren in de massa. Ook sponsors probeert de bezoeker tal van randactiviteiten voor te schotelen. Dit in combinatie van een of andere DJ die de ene zomer hit na de andere speelt. Dan spreken de meesten al van een geslaagd festival.

Natuurlijk kunnen festivals niet meer zonder de commerce want ook de fee's van artiesten swingen de pan uit. En op deze manier worden festivals alleen nog maar weggelegd een select publiek. Jim Morrison en Jimi Hendrix zouden zich keren in hun graf, wetende welk volk tegenwoordig zich naar deze massa evenementen begeven.

Afgelopen weekend was ik aanwezig als steward op het Cactusfestival te Brugge. (om de kosten wat te drukken, uiteraard) Een gezellig familiefestival in het hartje van Brugge waarbij de organisatoren nog niet volledig hebben toegegeven aan vercommercialisering. Toch zet ook hier de trend zich door. Een slechte editie vorig jaar (dankzij het erbarmelijke weer) zorgde ervoor dat organisatoren het met een veel kleiner budget moesten stellen. En natuurlijk kunnen ze dit niet twee jaar op rij permitteren. Want geld is opnieuw de rode draad van het hele festivalverhaal.

Headliner op zondagavond was dEus. Iedereen kwam voor de hitjes en daarmee was de kous af. Toen Tom Barman en de zijnen het nummer 'oh well' coverde van Fleedwood Mac was slechts de oude garde onder de indruk. Anderen hadden het nog nooit gehoord van Fleedwood Mac want het is geen dEUS hitje...

Het is een vicieuze cirkel waarbij het einde nog niet in zicht is. Een jammerlijk gevolg van de consumptiemaatschappij. (die uiteraard ook z'n voordelen biedt) Ik ga zeker niet alle festivals over de zelfde kam scheren en uiteraard lukt het vaak niet anders om anders te overleven. Toch hoop ik dat festivals terug naar hun roots keren en kiezen voor inhoud in plaats van de centen.

Never forget where you came from.

Peace and love.

Summertunes part 1.

Pharrell Williams is back, en hoe. Na Blurred Lines (ft. Robin Thicke en TI) staat nu ook Get lucky (ft. Daft Punk) bovenaan genoteerd in de lijstjes. Beiden aanstekelijke deuntjes die de zomer volledig op gang lijken te trekken. Enkele jaren van stilte rond de NERD frontman worden gevolgd door een plotse overompeling in het hedendaagse poplandschap.
Of toch niet zo plots, want de de getalenteerde zanger maakte eerder al furore achter de schermen, als songwriter van Britney Spears, Jay-Z, Beyoncé, Justin Timberlake en Kelis. Zijn laatste en beloftevolle samenwerking met Daft Punk resulteerde in het intussen alombekende deuntje:

Daft Punk feat. Pharrell - Get Lucky

Wat Pharrell typeert is zijn veelzijdigheid, het verschil tussen zijn solocarrière en zijn band NERD kan niet groter zijn:

NERD - Spazz

Adios!

Back to Amy

Mocht ik iemand van het dodenrijk laten herrijzen zou het Amy Winehouse wel zijn. 
Toegegeven, er was steeds (terechte) negativiteit over haar presences, haar relatie met Blake en haar drugs- en drankverslaving. Los van dat, heerlijke zangeres én persoonlijkheid. Ik herinner me nog goed de dag ik haar voor het eerst op TV zag. Rehab. Het deuntje was fantastisch, maar haar stem was wennen en haar uiterlijk was al helemaal niet gewoontjes. 

Latere songs (back to black, you know I'm not good, Valerie, tears dry on their own en Love is a losing game) bewezen dat het album Back to Black in de richting van het beste album van de 21e gaan. Nog steeds luister ik met veel nostalgie naar deze plaat. Ook de dag ze de wereld verliet kan ik me nog goed herinneren. Back to black werd grijsgedraaid.

Ook haar eerste album Frank mag er best wezen. De lyrics van Fuck me pumps zijn best hilarisch en liefdesproblemen komen tot uiting in Stronger than me. En dit was Amy, van uitbundig naar introvert. Van brilljant tot zielig. 

Haar laatste album "Lioness: hidden treaseures" was wellicht geproduceert onder lichte druk van de platenbazen die eindelijk na jaren iets willen verschijnen. Reggae en jazz-elementen gemixt met Amy haar soul is een heerlijke combinatie, maar zal nooit kunnen tippen aan Back to Black.

Amy Winehouse - You know I'm not good

Mackle, More Please!

Hupake!

Tijd om het even over een andere boeg te gooien.
Mijn blog http://portebonheuretdouceur.blogspot.be/ gaat even op een lager pitje staan maar ik blijf daarom niet minder actief. Vandaar deze blog, shout - out!

Ja ik geef toe, ik heb mn hart verloren aan goeie muziek. Wie niet, muziek verzacht dan de zeden, brengt het een en het ander naar boven in de mens. Woede, verdriet, liefde, euforie.. iedereen maakte het wel eens mee en muziek staat vaak klaar als trouwe kameraad.

Ook zelf kan ik niet zonder muziek. In plaats van uren al serie kijkend te verslijten, blijf ik naar muziek luisteren, zoeken naar trailers, lyrics onthouden (ik heb helaas geen Shazam) en te laat komen omdat ik wederom teveel met muziek bezig ben. Zoals op dit eigenste moment.

Tot hier deze inleiding over mij.

Macklemore x Ryan Lewis.

Voor het eerst hoorde ik het ondertussen alom bekende 'Thrifshop' werkelijk in de 'thriftshop' (ja ik ben naast een muziekverslaafde, ook een kledingverslaafde) en noteerde het uur én de zender naarstig op mn gsm om op de desbetreffende playlist tot deze ontdekking te komen. Tot mijn jolijt hadden Macklemore x Ryan Lewis al heel wat eerdere songs op Amerika los gelaten en blijkbaar is 2013 het jaar dat Europa met dit olijke duo mag kennismaken.

Macklemore (rapper) en Ryan Lewis (producer) doen wat ze moeten doen met de hedendaagse rapmuziek. Ze werpen (eindelijk) alle rapclichés overboord. (vrouwen, drank en guns) No offence, (ik kan goeie gangsta rap best waarderen) maar te veel is trop. Er is tijd voor iets nieuws en muziekmessias Mackelore staat er. Vrolijke deuntjes (can't hold us) worden afgewisseld met muzikale diepgang zoals in Otherside. 

Mijn favoriet is Victory Lap waarin Macklemore zijn afgelegde weg in de muziekwereld uit de doeken doet. Ook gesmaakt zijn de trompetten die het geheel wat jazzy maken. Niet onbelangrijk zijn de bijhorende videoclips van Macklemore. (Ja ik ben nog iemand die naar een clip kijkt, lang leve Youtube!) Zoals deze laatst vermelde Victory Lap, gebruikt Macklemore autobiografische beelden. Dit gaf me de inspiratie om aan deze blog te beginnen. Ook andere clips zijn de moeite waard.



Macklemore x Ryan Lewis - Victory Lap

Cheers!